Ge-jij-en-jou

Onder bovenstaand kopje schreef Nathalie op haar weblog een stukje (te lezen bij 24-09). Het ging over hoe belangrijk zij het vond dat Isabel het verschil wist tussen u en jij. En hoe je dat moest toepassen.
Ik dacht er gelijk aan terug toen ik bij Onze Taal een linkje zag met de tekst: Hoe leer je een kleuter het verschil tussen 'u' en 'jij'? In het artikel van Ouders Online waarnaar wordt doorgelinkt, staat een aardig statement:

Als een klein kind "jij" zegt tegen een volwassene, wordt dat vaak als respectloos gezien. Dat is echter niet terecht. In ieder geval is het volkomen onvergelijkbaar met een boze puber die gaat schelden met "jij-dit" en "jij-dat" tegen de politieagent die hem een bon geeft. Het kleine kind beheerst de ingewikkelde regels van tutoyeren en vousvoyeren gewoon nog niet goed. De boze puber beheerst die regels wél, en breekt ze bewust.

Volgens het artikel zijn er twee stromingen: de ene stelt dat "dat je je er maar bij neer moet leggen dat kinderen van nog geen 6 domweg niet kunnen leren om "u" te zeggen, en dat het – vanwege al die ingewikkelde sociale regels – zeker tot een jaar of 10 à 12 zal duren voor ze dat trucje volledig beheersen."
De andere stroming beweert "door zélf gewoon "u" te zeggen tegen alle volwassenen, en daarin zeer consequent het goede voorbeeld te geven, kun je je kinderen prima leren hoe het hoort. Daar hoeven ze echt geen 10 of 12 voor te zijn. En zelfs niet ouder dan 6, aangezien je het gewoon doet door voordoen en niet door instrueren."

De belangrijkste conclusie van het artikel is (voor mij althans): "dat je nooit boos moet worden als je kind een fout maakt met u-zeggen. Het is immers geen teken van disrespect maar gewoon een begrijpelijke fout in het leerproces."

Kortom: doe er zo relaxed mogelijk over, maak je niet druk en alles zal vanzelf goed komen!